احمدیگیوی، ح؛ انوری، ح. 1371. دستور زبان فارسی، تهران: فاطمی.
اسدی، م. 1378. بررسی و توصیف گویش رقه، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
افضلنژاد، م. 1377. بررسی و توصیف گویش سده، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
امیرینژاد، م. 1375. بررسی و توصیف گویش خواف، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
انوری، ح. 1381. فرهنگ بزرگ سخن، تهران: سخن.
باباسالار، ا. 1392. «کاربردهای خاص را در برخی متون فارسی»، ادب فارسی، 3(1): 196-181.
برونر، ک. 1373. نحو در ایرانی میانه غربی، ترجمۀ ر. بهزادی، تهران: بردار.
بلعمی، ا. 1392. تاریخ بلعمی، تصحیح م.ت. بهار به کوشش م. پروین گنابادی، تهران: زوار.
بیهقی، ا. 1381. تاریخ بیهقی، به کوشش خ. خطیب رهبر، تهران: مهتاب.
بهار، م.ت. 1369. سبکشناسی، تهران: امیرکبیر.
حبیبی درحی، م. 1394. بررسی و توصیف گویش درحی، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
خطیب رهبر، خ. 1367. دستور زبان فارسی، تهران: سعدی.
دستنویس م. او 29. 1378. آوانویسی و ترجمة متن از ک. مزداپور، تهران: آگه.
دهخدا، ع.ا. 1377. لغتنامه، تهران: موسسۀ لغتنامۀ دهخدا.
راسخ مهند، م. 1389. «واژهبستهای فارسی در کنار فعل»، پژوهشهای زبانشناسی، 2(2): 85-75.
رضایتی کیشهخاله، م. 1383. « فعلهای مرکب ضمیری در زبان فارسی»، مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی مشهد، 37(1): 205-191.
رقیبدوست، ش. 1366. نقش و تحول حروف اضافه و «را» در تاریخ زبان فارسی، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
سعدی، م. 1368. گلستان، تصحیح و توضیح غ. یوسفی، تهران: خوارزمی.
عطاری، م. 1379. بررسی و توصیف گویش طبس، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
فردوسی، ا. 1391. شاهنامه، بهکوشش ج خالقی مطلق، تهران: دائرهالمعارف بزرگ اسلامی.
کلباسی، ا. 1389. فرهنگ توصیفی گونههای زبانی ایران، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مکنزی، د. ن. 1379. فرهنگ کوچک زبان پهلوی، ترجمۀ م. میرفخرایی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
خانلری [ناتل]، پ. 1372. دستور تاریخی زبان فارسی، تهران: توس.
ــــــــــــــــ. 1382. تاریخ تاریخ زبان فارسی، تهران: فرهنگ نشر نو.
ناصرخسرو. 1381. سفرنامه، تصحیح م. دبیرسیاقی، تهران: زوار.
نجفی، ا. 1378. فرهنگ فارسی عامیانه، تهران: نیلوفر.
Dabir Moghaddam, M. (1992). "On the (in)dependence of Syntax and Pragmatics, Evidence from the Postposition –ra in Persian", in Cooperating with written Texts: The Pragmatics and Comrehension of Written Texts, 549-576. New-York: Mouton de Gruyter.
Durkin-Meisterernst, D. (2004). Dictionary of Manichean Middle Persian and Parthian, Belgium.
Ganjavi, S. (2007). Dieect Objects in Persian, an Unpublished Dissetation, University of South California.
Ghomeishi, J. (1996). Projection and Inflection : A study of Persian phrase Structure, ph. D. Dissertation, University of Toronto.
Hawkins, J.A.(1983). Word Order Universals, New York: Academic Press.
Hosseini Fatemi, M.(2013). The semantics of the Persian object marker, An unpublished MA thesis ,
Carleton University.
Karimi, S. (1989). Aspects of Persian Syntax, Specifity and the Theory of Grammar, Ph. D. Dissertation, University of Washington.
ـــــــــــــــــــــــ. (1990). "Obliqueness, Specificity and Discourse Functions", Linguistic Analysis, 20, 3/4, pp. 139-191.
ـــــــــــــــــــــــ. (1999). "Specificity Effect: Evidence from Persian", Linguistic Review, 16, 125-141.
ـــــــــــــــــــــــ. (2003). "Object Position, Specificity and Scrambling", in Word Order and Scrambling, Blackwell Publishing, pp. 91-125.
Kent, R.G. (1953). Old Persian, New Heaven.
)