بیمن، و. 1381. زبان، منزلت و قدرت در ایران. ترجمۀ رضا مقدمکیا. تهران: نشر نی.
جهانگیری، ن. ۱۳۸۷. «گونههای احترام، سلطه و همبستگی در زبان فارسی»، در مجموعه مقالات زبان: بازتاب زمان، فرهنگ و اندیشه، تهران: آگه، 125 -159.
عریان، س. ۱۳۸۲. متنهای پهلوی گردآوریده جاماسب جی دستور منوچهر جی جاماسب آسانا. تهران: انتشارات میراث فرهنگی.
غضنفری، م. 138۷. «جلوه هایی از بازتاب ادب در تاریخ بیهقی». جستارهای ادبی، (۶۲): 27 -49.
فرهوشی، ب. 1386. کارنامة اردشیر بابکان، تهران: دانشگاه تهران.
مشکور، م. 1329. کارنامة اردشیر بابکان، تهران: دانش.
نغزگویکهن، م. ۱۳۹۵. «امکانات تکریمی ارجاعی در فارسی نو». در مجموعه مقالات زبان فارسی در گذر زمان، تهران: کتاب بهار. 146-164.
Beeman, W. O. 1986. Language, Status, and Power in Iran. Bloomington:
Indiana University.
Brown, L. .2011. Korean Honorifics and Politeness in Second Language Learning. Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins.
Goffman, E. 1967. Interaction Ritual: Essays on face to face behavior. New
York: Garden City.
Grice, H. P. 1975. Logic and Conversation. University of California: Berkeley.
Keshavarz, H.M. 1988. “Forms of address in post-revolutionary Iranian Persian: a sociolinguistic analysis”. Language in Society 4(17): 565-575.
Kibort, A. 2008. “Extending the applicability of lexical mapping theory”. Proceedings of the LFG07 Conference, Stanford University. University of Surrey.
Lakoff, R. T. 1973. The Logic of Politeness; or, Minding your p’s and q’s. Chicago: Chicago Linguistic Society.
Leech, G. N. 1983. The Pragmatics of Politeness. Londom: Longman.
Levinson, P., Brown, P. 1987. Politeness: Some Universals in Language Usage
(Vol. 4). Cambridge: Cambridge University Press.
Mills, S. 2003. Gender and Politeness. Cambridge: Cambridge University Press.
Shibatani, M. 2006. Honorifics. In Keith Brown (ed). Encyclopedia of
Language and Linguistics, Second Edition. Volume 5 (pp. 381-390). Oxford:
Pergamon Press.
)